Ropę zaczęto wydobywać około 400 lat p.n.e. Już wtedy była wykorzystywana jako paliwo przez Chińczyków, którzy transportowali ją rurociągami wykonanymi z bambusa. Za początek nowoczesnego przemysłu naftowego uznaje się odwiert szybu naftowego Drake w Titusville w Pensylwanii, wykonanym w celu znalezienia pokładów ropy w1859 roku.

Poszukiwacze ropy naftowej odkryli znaczące złoża ropy w Oklahomie i Teksasie oraz w Kalifornii, która jest terenem najbogatszym w ten surowiec. Największe pola naftowe znajdują się w okolicach Kern w dolinie San Joaquin.

Na długo przed pojawieniem się ropy w dolinie San Joaquin, był tam ocean, na którego powierzchni unosił się plankton. Organizmy te wyginęły w okresie środkowego Miocenu a ich szczątki zatonęły i osadziły się na dnie oceanu, gdzie zostały następnie głęboko zakopane przez osad, miał i piasek w wyniku wypiętrzenia się pasm górskich, obecnych Sierra Madre. Powoli zostały przekształcone przez temperaturę i ciśnienie w środowisku ubogim w tlen, ciekły olej i gaz.

Pierwszego znaczącego odkrycia ropy dokonano w okolicach Kern w 1889 roku, w pobliżu miasteczka Maricopa, kiedy odkryto pole naftowe Sunset Oil. Siedem lat później, w 1896 roku nastąpiła erupcja ropy z szybu wiertniczego Shamrock, gdzie odkryto pole naftowe Midway w miasteczku McKittrick. Okazało się, że oba pola należą do tego samego złoża i otrzymały wspólną nazwę pola naftowego Midway-Sunset.

Na długo przed gorączką naftową w Kalifornii i napływem europejskich osadników, ropa była znana rdzennym mieszkańcom regionu Yokut. Lepką czarną smołę można było znaleźć w naturalnie występujących jeziorach asfaltowych oraz sączącą się z ziemi w miejscach obecnie znanych jako McKittrick oraz w La Brea w obecnym Los Angeles. Yokutowie używali ropy do uszczelniania kajaków, zabezpieczania grotów strzał, usztywniania odzieży, wyrobu ozdób oraz jako towar handlu wymiennego.

Podczas eksploracji szybów górnicy często odkrywali skamieniałości zachowanych zwierząt z epoki plejstoceńskiej, z których setki zostały później wydobyte przez paleontologów w latach 1920-1940, w tym ten kot szablozębny w Muzeum Ropy Naftowej w miasteczka Taft.

Odkrycie „czarnego złota” w Kern zapoczątkowało boom naftowy w Kalifornii. Na równinie na północ od Bakersfield, pośród falujących łąk otaczających dzisiejsze Taft, wyrósł las drewnianych szybów wiertniczych.

Miasteczko Taft, położone na skraju południowo-zachodniego krańca doliny San Joaquin, istnieje wyłącznie dzięki ropie naftowej. Liczące 9000 mieszkańców, Taft powstało jako zaplecze dla stacji kolejowej o nazwie Siding Number Two na trasie Sunset Railroad. Miasto miało obsługiwać robotników mieszkających w obozach olejowych firmy Standard Oil. John D. Rockefeller ze Standard Oil (obecnie Chevron) uczynił Taft główną siedzibą swojej korporacji, która w pewnym momencie zatrudniała aż 6000 mieszkańców miasta.

Inne koncerny naftowe także podjęły działalność w tym regionie, w tym Shell, Texaco, Exxon, Mobil,Gulf, ARCO i Berry Petroleum. W szczytowym okresie boomu, Taft był miastem z całymi osiedlami baraków dla pracowników i domami firmowymi dla urzędników i inżynierów.Był też plac zabaw, boiska do baseballa, korty tenisowe, basen, park, klub rozrywkowy dysponujący telewizorem, stołami bilardowymi i karcianymi oraz nawet kilka domów publicznych. Główna ulica była pełna sklepów, a jej sercem było kino Fox Theatre.

W 1903 roku boom naftowy w Kalifornii sprawił, że stan ten stał się wiodącym regionem produkującym ropę w USA, a do połowy lat dwudziestych XX wieku ponad 7000 drewnianych żurawi pokrywało krajobraz otaczający Taft od Sunset Field na wschód od Maricopa, poprzez Midway Field i Elk Hills do McKittrick.

O statecznie,  w latach sześćdziesiątych pozostały już tylko dwa drewniane szyby wiertnicze, a miejsce pozostałych zajęły metalowe kiwony wielokrotnego użytku. Odwiert Jameson numer 17 został uratowany przed wyburzeniem w 1974 roku, kiedy trzy akry ziemi, które go otaczają, zostały przekazane miastu na utworzenie Muzeum Ropy Naftowej. Drewniany szyb został wiernie odbudowany w 2005 roku, po wcześniejszym uszkodzeniu przez burzę i stoi po dziś dzień.

Produkcja ropy naftowej na przełomie XIX i XX wieku obejmowała 12 godzinny dzień pracy, siedem dni w tygodniu, dzienną i nocną zmianę. Wynagrodzenie wahało się w zależności od ceny ropy danego dnia. Praca była niebezpieczna, zdarzały się wypadki śmiertelne i obrażenia w wyniku zgniecenia przez przekładnię wiertniczą lub z powodu wpadnięcia do studni eksploatacyjnej. Groźne były też spontaniczne wybuchy ropy, zwane wytryskami. Wielu pracowników, którzy przybyli do Kalifornii podczas boomu, to pracownicy migrujący z doświadczeniem górniczym lub naftowym, którzy przybyli do Kern z powodu wcześniejszej gorączki złota.

Gdy pracownicy naftowi w całym kraju zrzeszali się w związki i strajkowali żądając ośmiogodzinnego dnia pracy i lepszej płacy, brutalne podejście do strajkujących mieli właściciele tacy jak J.D. Rockefeller Junior ze Standard Oil. Zatrudniał on strzelców i łamaczy strajków, którzy mieli za zadanie zastraszanie strajkujących. Często prowadziło to do śmierci i poważnych obrażeń strajkujących nafciarzy.  

Chociaż wytryski ropy mogły być śmiertelne, gdy gejzer ropy wybuchał z szybu, uważało go za oznakę sukcesu i dobry omen. Była to zapowiedź spłaty inwestycji dla tych, którzy często ryzykowali duże sumy pieniędzy na wykonywanie odwiertu. Widoczna często z wielu kilometrów wytryskująca ropa naftowa przyciągała tłumy. Były one jednak trzymane z daleka. Wszystkich proszono o powstrzymanie się od palenia tytoniu- ze strachu, że może to spowodować eksplozję, która mogłaby spowodować zawalenie się szybu lub zabić gapiów.

Kiedy Lakeview Gusher #1 wybuchł na polu naftowym Midway-Sunset 14 marca 1910 roku, spowodował największy wyciek ropy w historii. Trwał on 18 miesięcy i uwolnił 9 milionów baryłek ropy naftowej. Początkowy przepływ ponad 18 000 baryłek dziennie był tak intensywny, że utworzył rzekę ropy naftowej, którą trzeba było powstrzymać wałem, aby zapobiec zanieczyszczeniu pobliskiego jeziora, które było źródłem wody pitnej dla miasta.

Przy szczytowym przepływie sięgającym 90 tysięcy baryłek dziennie, ropę z wytłaczarki kierowano rurociągiem do zbiorników magazynowych oddalonych o 4 km. Następnie ropa transportowana była rurą o średnicy 20 cm do Port Avila na wybrzeżu. Kiedy wyciek Lakeview Gusher # 1 został ostatecznie opanowany we wrześniu 1911 roku, ponad połowa z 9 miliona baryłek uwolnionych podczas wycieku została utracona, gdyż ropa wsiąkła w ziemię oraz zakrzepła na jej powierzchni lub odparowała. Do dzisiaj, w miejscu wycieku ziemia pokryta jest warstwą piaskowej skorupy, a na obszarze wycieku rośnie stosunkowo niewiele roślin.

Pole naftowe Elk Hills, które znajduje się 11 km na północ od Taft, zostało odkryte w 1911 roku przez Associated Oil Company, a odwiert wykonała firma Standard Oil. W 1912 roku Elk Hills zostało ustanowione pierwszym rezerwatem ropy naftowej w kraju przez prezydenta Williama Howarda Tafta, od którego z reszta bierze się nazwa miasta Taft. Prezydent stworzył rezerwat, ponieważ był zaniepokojony długoterminową dostępnością ropy dla marynarki wojennej USA w momencie wybuchu pierwszej wojny światowej.

Elk Hills odegrało później znaczącą rolę w historii politycznej Stanów Zjednoczonych, kiedy w 1922 roku ziemia została niewłaściwie wydzierżawiona przez Sekretarza Spraw Wewnętrznych Alberta B. Falla korporacji Pan American Petroleum w zamian za nieoprocentowane pożyczki osobiste. Ta elitarna umowa wywołała tak zwany Teapot Dome skandal, który następnie ujawnił prawdziwy charakter administracji Warrena G. Hardinga, obecnie powszechnie uważanej za jedną z najbardziej skorumpowanych prezydentur w historii Stanów Zjednoczonych.

Skandal został sparodiowany przez Uptona Sinclaira w jego powieści Oil! W 1927 roku Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych unieważnił dzierżawę i zwrócił Elk Hills rządowi USA.

Pierwotne wydobycie ropy z podziemnych zasobów otaczających Taft wykorzystywało naturalne ciśnienie, powodujące erupcję ropy. Następnie do wydobycia zastosowano pompy, początkowo napędzane benzyną, a obecnie energią elektryczną.

Szyby naftowe tracą ciśnienie w trakcie trajektorii ich eksploatacji. Wraz ze spadkiem poziomu ropy pozostawionej pod ziemią następuje spadek ciśnienia. Aby utrzymać ciśnienie, woda lub gaz wstrzykiwane są w głąb ziemi, podczas gdy kiwony (pompy wgłębne) wysysają ropę z pod warstw skalnych. Wreszcie, gdy w ziemi pozostaje tylko bardzo ciężka i lepka ropa naftowa, wykorzystywana jest para wytwarzana przez turbiny napędzane gazem ziemnym. Para wpompowywana jest w podziemne warstwy skalne w celu rozrzedzenia i usunięcia pozostałego gęstego i lepkiego oleju.

Pozyskanie 70 tysięcy baryłek ropy naftowej dziennie z pól naftowych Midway-Sunset jest uzależnione od procesów intensyfikacji wydobycia, dlatego też ekstrakcja ropy naftowej w Kalifornii jest prawie tak samo intensywna, pod względem emisji dwutlenku węgla, jak wydobycie ropy z piasków roponośnych w kanadyjskiej prowincji Alberta. Złoża Alberty znane są z emitowanie największej ilości dwutlenku węgla w procesie ekstrakcji. Każda wydobyta baryłka ropy z pola naftowego Midway-Sunset, uwalnia 725 kg Co2 w porównaniu z 736 kg Co2 z wydobycia ropy naftowej w Albercie.

Wytworzenie pary intensyfikującej wydobycie ropy naftowej wymaga użycia do pięciu baryłek wody na każdą baryłkę ropy. Ponieważ zasoby wodne w dolinie San Joaquin już są na pograniczu wyczerpania z powodu intensywnej eksploatacji w celach rolniczych i zintensyfikowanej globalnym ociepleniem suszy, oczekuje się, że do 2025 roku region doświadczy umiarkowanego lub silnego stresu związanego z wysuszeniem wód gruntowych. Stanowe organy regulujące niestety nie wywierają nacisku na producentach ropy by zmniejszali intensywność emisji dwutlenku węgla, co byłoby stosunkowo łatwe do osiągnięcia za pomocą skoncentrowanej technologii słoneczno-termicznej.

Pola naftowe Midway-Sunset i Elk Hills otaczające Taft i Maricopa od czasu ich odkrycia wyprodukowały ponad 4,3 miliardów baryłek ropy o wartości szacowanej na 172 miliardów dolarów. Z tych setek miliardów dolarów niewiele zostało zainwestowanych w lokalną społeczność. Po krótkim okresie boomu inwestorzy zaczęli wycofywać się z regionu w połowie lat 60 tych. Taft cierpi obecnie na poziom ubóstwa wynoszący 21%, mimo iż wielu jego mieszkańców nadal jest zatrudnionych w przemyśle naftowym.

Pola naftowe otaczające Taft były kiedyś dostępne dla mieszkańców miasta, którzy mogli swobodnie obserwować wydobycie ropy, polować, spacerować i udawać się na przejażdżki między szybami wiertniczymi. Niektórzy pod osłoną nocy praktykowali tak zwane „kapanie”, podbieranie nierafinowanej ropy za pomocą pułapek ustawionych wzdłuż rurociągów. Czynność ta była jednak bardzo sporadyczna i na małą skalę i nie było innych, poważnych powodów, aby ograniczać dostęp do pól. Jednak w ostatnich latach wstęp na pola naftowe, z których większość obsługiwana jest przez Chevron, został zakazany a drogi patrolowane są przez prywatnych ochroniarzy w białych ciężarówkach.

W ramach rosnącego globalnego trendu, korporacje naftowe zatrudniają armie prywatnych ochroniarzy z firm, takich jak G4S, uzasadniając potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa konfliktami w innych międzynarodowych regionach wydobywających ropę i krajowym zagrożeniem terroryzmem. W konsekwencji, publiczny dostęp do miejsc ekstrakcji ropy naftowej został mocno ograniczony. Działania te przyczyniają się do ukrywania wypadków przemysłowych. Przykładem jest wyciek ropy  Chevron w 2019 roku, w którym doszło do wycieku ponad 3 miliona litrów ropy naftowej oraz wody w pobliżu McKittrick, o którym mieszkańcy dowiedzieli się bardzo późno, jeżeli w ogóle. W konsekwencji prowadzi to do opóźniania operacji oczyszczania wycieków, które często nie spełniają norm, nie wspominając o tym, że dodatkowo pogarszają degradację środowiska.

Na początku ropa wykorzystywana była jako paliwo do zasilania lamp naftowych oraz jako alternatywne paliwo dla węgla i drewna, które zasilało lokomotywy i statki. Początkowo nie było też zapotrzebowania na benzynę, która była uważana za bezużyteczny produkt uboczny procesu destylacji nafty, którą zwyczajnie spalano lub spuszczano do rzek. Wraz z wynalezieniem silnika spalinowego pojawił się popyt na lżejsze paliwa, takie jak benzyna i olej napędowy, na których silnik pracował najlepiej.

Pierwszy czterosuwowy silnik zasilany benzyną został zbudowany w Niemczech w 1876 roku. Pierwszą komercyjną produkcję pojazdów z silnikami spalinowymi podjął Carl Benz w 1886 roku. Powszechne wprowadzenie samochodu nastąpiło w 1908 roku, kiedy Henry Ford rozpoczął masową produkcję Modelu T na rynku międzynarodowym. Od tego czasu zużycie benzyny w Stanach Zjednoczonych wzrosło z około 3 miliardów galonów w 1919 roku do około 15 miliardów w 1929, następnie do 46,5 miliardów w 1955 roku i ponad 142,23 miliardów galonów w 2019 roku.

Jeszcze przed wyprodukowaniem Modelu T pojazdy napędzane benzyną miały silną konkurencję ze strony samochodów elektrycznych. Ponad jedna czwarta z prawie 4 200 amerykańskich samochodów wyprodukowanych w 1900 roku była zasilana bateriami. Jednak pojazd elektryczny szybko został zdominowany przez Model  T  z  jego nieograniczonym zasięgiem i subsydiowanymi cenami paliwa.

Masowe wprowadzenie samochodu napędzanego benzyną ukształtowało społeczny, kulturowy, gospodarczy i fizyczny krajobraz Ameryki. Rosnąca liczba posiadanych samochodów prowadziła do przyjęcia ogólnokrajowej strategii rozwoju dróg i do upadku, a w niektórych przypadkach do likwidacji, usług transportu publicznego, takich jak sieć tramwajów w Los Angeles. To z kolei przyczyniło się do zmniejszonej mobilności osób mieszkających w biednych obszarach miejskich. W długofalowej perspektywie, przełożyło się to na zmniejszoną mobilność społeczną i brak dostępu do edukacji czy możliwości awansu społecznego poprzez znalezienie dobrego zatrudnienia.

Masowa mobilność stworzona przez samochód prowadzi do rozwoju społeczności podmiejskich, kultury dojazdów do pracy oraz gospodarki rozwijającej się wzdłuż dróg. Centra handlowe, franczyzy fast food, kina samochodowe oraz stacje benzynowe wypełnione produktami niskiej jakości na bazie oleju powstały w celu obsługi potrzeb mobilnego konsumenta.

Wraz z uznaniem ropy naftowej za paliwo o znaczeniu krajowym w USA, wprowadzono dotacje i ulgi podatkowe. Miały one na celu przyciągnąć inwestorów i firmy do inwestycji w ryzykowny biznes wydobywczy, zapewniający stały przepływ ropy. W 1916 roku utworzono ulgę podatkową umożliwiającą firmom naftowym odpisanie niematerialnych kosztów związanych z wykonywaniem odwiertów, co w ostateczności zmniejszało ogólne koszty wykonywania odwiertów. W ciągu następnych 15 lat subsydia na ropę i gaz wyniosły średnio 1,9 miliarda dzisiejszych dolarów rocznie. W 1926 roku uchwalono kolejna ulgę podatkową, która pozwoliła firmom naftowym na odliczanie ponad jednej czwartej swoich przychodów od całkowitego dochodu podlegającego opodatkowaniu. W rezultacie wydobycie ropy pozostawało opłacalne, a ceny paliw pozostawały niskie, co napędzało wzrost gospodarczy XX wieku.

Na terenie miasta Los Angeles znajdują się obfite pokłady ropy oraz kilka głównych pól naftowych, z których wiele nadal produkuje ropę, w tym Signal Hill i Beverly Hills Oil Fields.

Eksploatacja pól znacząco przyczynia się do złej jakości powietrza w Los Angeles. Substancje chemiczne, takie jak kwas solny i substancje rakotwórcze, takie jak krystaliczna krzemionka i formaldehyd, uwalniane są podczas ekstrakcji z szybów umieszczonych w bliskiej odległości od domów, szkół i szpitali.

Hollywood od dawna uwikłane było w przemysł naftowy. Zarówno pośrednio, przyciągając bogatych inwestorów do Los Angeles jak i bezpośrednio finansując produkcje filmowe pieniędzmi pochodzącymi z wydobycia ropy. W przemysł naftowy inwestowały też same gwiazdy, od Binga Crosby'ego po Franka Sinatrę. Ten ostatni nazwał swój pierwszy szyb Crooner numer 1 i aktywnie inwestował w odwierty od 1927 roku, aby zmniejszyć swoje podatki. W rezultacie Hollywood stało się zdecydowanym zwolennikiem ochrony specjalnego statutu przemysłu naftowego. Poprzez tworzone narracje i maszynę PR chroniło sam przemysł przed krytyką.

Poprzez filmy takie jak jak Thunder Bay (1953) i Giant (1956), prezentujące romantyczną wizję sukcesów i porażek poszukiwaczy ropy naftowej, Hollywood aktywnie przyczyniło się do szerzenia poglądu, że wydobycie ropy naftowej nie niszczy natury. Ponad to, hollywoodzka disneyfikacja przemysłu naftowego, jego produktów ubocznych oraz amerykańskiego stylu życia napędzanego paliwem ropopochodnym, była ściśle związana z maccartyzmem i antykomunistyczną propagandą zapoczątkowaną podczas zimnej wojny. Filmy takie jak Destination Earth (1956), nakręcone na zlecenie Amerykańskiego Instytutu Paliw przez Johna Sutherland Studios, poprzez metaforę kosmitów, nie tylko celebrują przemysł naftowy, ale także podtrzymują narrację zimnej wojny i oczerniają Związek Radziecki.

Uzależnienie Hollywood od ropy naftowej rosło. Aby zadowolić własne inwestycje, Hollywood znalazło swojego patrona w republikańskim aktorze - prezydencie Ronaldzie Reaganie, który żarliwie bronił zachowania ulg dla przemysłu naftowego podczas swojej kadencji w latach osiemdziesiątych XX wieku.

Deregulacja amerykańskiego przemysłu lotniczego przez administrację Cartera w latach 70-tych doprowadziła do globalnego trendu liberalizacji linii lotniczych. W rezultacie konsumpcja paliwa lotniczego wzrosła ponad czterokrotnie w ciągu ostatnich 50 lat, z 1,8 mln baryłek dziennie w 1980 roku do 7,5 mln na początku 2020 roku. W 1974 roku najtańszy lot w obie strony z Nowego Jorku do Los Angeles kosztował 1442 dolarów. W 2019 roku na tej samej trasie można było przelecieć za 268 dolarów.

W latach osiemdziesiątych neoliberalne reformy polityczne przeprowadzone przez Reagana w USA i Thatcher w Wielkiej Brytanii broniły korzyści finansowych płynących z przemysłu naftowego. Od 1975 roku postępowała eksploatacja złóż ropy na Morzu Północnym, przynosząc szacunkowo 70 miliardów funtów dochodów rocznie i zmieniając  Wielką Brytanię w kraj OPEC oraz eksportera ropy. W latach 80- tych Thatcher płynęła na fali zysków, które finansowały wysoką stopę bezrobocia w Wielkiej Brytanii po likwidacji wielu gałęzi przemysłu, w tym przemysłu węglowego. Londyn zmienił się w stolicę światowych usług finansowych. W rezultacie, gdy 8 listopada 1989 roku Margaret Thatcher zabrała głos na Zgromadzeniu Ogólnym ONZ, aby wygłosić przemówienie o niebezpieczeństwach globalnego ocieplenia, zakulisowo nie było mowy o tym,  aby rozważać koniec ropy.

Rosnące zapotrzebowanie na produkcję energii i mobilności na całym świecie, szczególnie wśród krajów wysoko uprzemysłowionych, ale nie produkujących ropy doprowadziło do kryzysu naftowego.  W 1973 OAPEC, składający się z arabskiej większości krajów OPEC oraz Egiptu i Syrii, ogłosił embargo na ropę. Wynikający z tego nagły wzrost cen ropy naftowej zmusił wiele krajów rozwijających się do zaciągnięcia dużych pożyczek na zakup podstawowych surowców. Dług z tego okresu jest nadal spłacany, a większość pomocy udzielanej krajom rozwijającym się przez kraje wysoko rozwinięte, wraca w postaci  spłacanych składek.

Wahania rynku finansowego są silnie powiązane z kosztami ropy naftowej, której rosnące i spadające ceny dyktują tempo wzrostu gospodarczego. Ten z kolei dyktuje oczekiwane zyski przedsiębiorstw. Dla tych powodów, sektor naftowy uważany jest za bezpieczny sposób inwestowania przez państwa i korporacje. Banki takie jak Hongkong Szanghaj Banking Corporation (HSBC) oraz fundusze emerytalne, takie jak brytyjski National Employment Savings Trust i organizacje kulturalne, takie jak Muzeum Brytyjskie i Galerie Tate oraz uniwersytety takie jak Cambridge inwestowały w ropę i inne paliwa kopalne.

Zaledwie 100 firm zajmujących się ekstrakcją paliw kopalnych, w tym BP PLC, Royal DutchShell PLC, Exxon Mobile Corp, Gazprom OAO, Saudi Arabian Oil Company (Aramco), jest odpowiedzialnych za 71 procent globalnych emisji do 1988 roku. Korporacje, które działają poza kontrolą państw, ukrywają swoje emisje, emitując w krajach rozwijających się, w których przepisy są mniej surowe. Inne petrochemiczne korporacje, takie jak Dupont, BASF, Sinopec, Formosa Plastics, Dow Chemical i Bauer, produkują większość produktów ropopochodnych, od asfaltu i smoły po odczynniki chemiczne, tworzywa sztuczne, pestycydy, farmaceutyki i kosmetyki, które przenikają do każdego aspektu naszego życia.

Odchodzenie od inwestowania w paliwa kopalne nabiera tempa. Duże instytuty inwestycyjne, takie jak Black Rock, zaprzestają inwestycji w węgiel i inne paliwa kopalne. Inni zaczynają wątpić w bezpieczny zysk z akcji powiązanych z paliwami kopalnymi i dywersyfikują swoje inwestycje, inwestując w technologie energii odnawialnej, która szybko się rozwija. Dopóki będziemy subsydiować przemysł związany z paliwami kopalnymi oraz inwestować w eksploracje nowych obszarów wydobycia, rafinacja i wytwarzanie energii z ropy naftowej będzie trwać.