Kalifornia jest najbogatszym i najbardziej zaludnionym stanem Ameryki. Kiedyś jej teren pokrywała pustynia, ale dzięki transportowi wody i skutecznej kontroli pożarów, jej krajobraz przekształcił się w jeden z najbardziej żyznych regionów Ameryki. Wraz z postępującymi zmianami klimatycznymi wzrasta jednak liczba  pożarów i powodzi w całym regionie. Systemy wdrożone w celu ochrony przed wstrząsami klimatycznymi zaczynają zawodzić co obnaża ciemną stronę sukcesu Kalifornii- jej olbrzymie nierówności społeczne.

W wyniku pożaru budynków i pojazdów oraz z powodu użytych przez strażaków środków chemicznych do gaszenia pożaru, toksyczne cząsteczki takie jak azbest, benzen, metale ciężkie, arsen, dioksyny i inne niebezpieczne materiały zostały uwolnione do atmosfery, osiadły na roślinach i zostały wchłonięte przez glebę, powodując skażenie wody gruntowej gruntowej - a zatem i wody pitnej. Większość z 20 tysięcy byłych mieszkańców miasteczka nie powróciła do swoich domów, zniechęcona opóźniającym się procesem odkażania miasta i brakiem funkcjonującej infrastruktury. W miarę jak kończy się pomoc dla ofiar pożarów oferowana przez agencje federalne, wielu z tych, którzy nie dysponują środkami finansowymi pozwalającymi na przeprowadzkę powraca do Paradise, aby zamieszkać w kamperach, namiotach lub samochodach osobowych, narażając się tym samym na ekspozycje na toksyny.

Pierwszy nakaz ewakuacji dla mieszkańców Paradise wydano o godzinie 7:46 rano poprzez zautomatyzowany komunikat telefoniczny. Wielu z nich właśnie się budziło, inni byli w drodze do pracy lub odwozili dzieci do szkoły i dlatego nie usłyszeli nakazu ewakuacji. Niektórzy myśleli, że mają więcej czasu i że ogień nie rozprzestrzeni się tak szybko. Kiedy o godzinie 9:17 stało się jasne, że ewakuacja całego miasta jest konieczna, Paradise ogarnęło już kilka pożarów, a około południa dym był tak gęsty, że pogrążył miasto w ciemności.

R,ankiem 8 listopada, jak zwykle o tej porze Derrick był w drodze do liceum. Niewiedział wtedy, że złocista łuna wznoszącą się na niebie pochłonie całemiasto. Czekając na przystanku na autobus, zrobił to zdjęcie pomarańczowej poświaty pod pióropuszem dymu unoszącego się z nadchodzącej fali ognia.

Tego dnia Derrick i jego ojciec w pożarze stracili dom. Kiedy w końcu, prawie miesiąc po pożarze pozwolono im wrócić na miejsce, gdzie kiedyś stał ich dom. Jedyne rzeczy, które udało im się uratować, przechowane były w skrytce umieszczonej w podłodze i wbudowanej w betonowe fundamenty domu, ale nawet one zostały spalone intensywnym żarem ognia. Derrick i jego ojciec obecnie mieszkają w kamperze na parkingu Centrum Pomocy i Odbudowy Społeczności Kościoła Magalia, gdzie oboje są wolontariuszami.

Centrum Pomocy i Odbudowy Społeczności Kościoła Magalia nieintencjonalnie stało się centrum odbudowującej się społeczności. Początkowo założone jako centrum dystrybucji Czerwonego Krzyża w celu wydawania żywności i wody, miesiąc po katastrofie stało się miejscem, które przyciągało wszystkich tych, którzy powracali i szukali schronienia, zaplecza sanitarnego, wyżywienia oraz odzienia.

Centrum funkcjonuje dzięki pracy wolontariuszy, z których wielu straciło domy w wyniku pożaru. Oferując zaplecze sanitarne: prysznice, pralnie, żywność, artykuły gospodarstwa domowego, przybory toaletowe i ubrania dostępne nieodpłatnie wszystkich potrzebujących pomocy. Zaraz po pożarze Centrum obsługiwało około 1000 osób dziennie, siedem miesięcy po pożarze nadal przyjmuje około 300 osób dziennie. Centrum jest organizowane i prowadzone przez Pastora Kevina (Pastor z kucykiem) i jego żonę, Shell oraz wolontariuszy Doreen i Dennisa, Charlene, Derricka i jego ojca oraz Cathy i wielu innych.

Dennis stracił swój dom w pożarze. Zgłosił się do ośrodka jako wolontariusz, w zamian za co otrzymał miejsce noclegowe. Wkrótce stał się nieocenionym członkiem zespołu organizacyjnego zajmującego się dystrybucją darowizn. Obecnie mieszkana stałe w kamperze. Na zdjęciu za nim znajduje się brązowy Winnebago, którego otrzymał dzięki pomocy centrum.

Wiele działek zostało już odkażonych, w szczególności tych należących do zamożnych mieszkańców, którzy już rozpoczęli odbudowywać swoje domy, płacąc prywatnym wykonawcom za sprzątanie. Wielu ludzi, którzy mają mniej szczęścia, lub nie mieli odpowiedniego ubezpieczenia, wciąż czeka na posprzątanie działek przez agencje federalne. W rezultacie ci, którzy nie mają innego wyjścia, wracają do Paradise by zamieszkać na swoich parcelach w namiotach, samochodach lub kamperach.

Siedem miesięcy po pożarze Centrum nadal wydaje posiłki dla 120 rodzin tygodniowo.Beneficjenci, których wolontariusze nazywają „klientami” (shoppers), zapraszani są do robienia zakupów tak jakby byli w supermarkecie; otrzymują koszyk przy wejściu. Sekcja spożywcza w Centrum wykorzystuje regały z jednego z supermarketów, który został zamknięty po pożarze. Asortyment artykułów żywnościowych różni się każdego dnia, w zależności od darowizn. Często brakuje jednak podstawowych produktów m.in. mięsa, nabiału, świeżych warzyw. Kupujący zwykle wychodzą z owocami i warzywami w puszkach, makaronem, batonami zbożowymi, chlebem, wodą butelkowaną i sokami.

Dystrybucja żywności odbywa się w głównej sali zakrystii. Inne artykuły np.ubrania, środki czystości i artykuły gospodarstwa domowego rozdawane są w dużych tymczasowych namiotach ustawionych na parkingu kościoła.

Centrum oferuje posiłki także dla członków społeczności, którzy na szczęście nie stracili domów, ale mają ograniczony dostęp do żywności i wody z powodu zamknięcia po pożarze wielu sklepów w mieście. Jakimś cudem pożar oszczędził dom Boba i Georgii w Magalii, chociaż wiele domów sąsiadujących z ich działką zostało całkowicie spalonych. Podobnie jak większość byłych mieszkańców Paradise i Magalii, Bob i Georgia przybyli do Kalifornii z Alaski w celu przejścia na emeryturę. Teraz stają przed koniecznością kolejnej przeprowadzki jeśli placówki medyczne nie zostaną odbudowane.

Chociaż rezydenci i lokalni urzędnicy chcą odbudować Paradise, pytania jak zmniejszyć podatność miasta na przyszłe pożary i ulepszyć plan ewakuacji z miasta wciąż pozostają aktualne. Miasto nadal położone jest wśród dużych połaci lasów, a odbudowywane domy nie mają ustalonych nowych standardów, które mógłby uchronić je przed ponownych spaleniem. Pojawiają się obawy, że gdyby pożar miał wydarzyć się ponownie, drogi w mieście i poza nim stanowią duży problem ewakuacyjny. Paradise liczy 27 tysięcy mieszkańców, a ma zaledwie pięć głównych dróg dwupasmowych i jedną autostradę prowadzącą poza miasto.W czasie pożaru korki spowodowały co najmniej siedem ofiar śmiertelnych. Gdy mieszkańcy próbowali się ewakuować, pożar zmusił urzędników do zamknięcia trzech z pięciu dróg poza miasto, co zablokowało pozostałe drogi. Ponieważ główna droga nazywana Skyway, została zablokowana, dotarcie do Chico z Paradise zajmowało nawet dwie godziny- zwykle jest to dwudziestominutowa podróż. Niektórzy musieli porzucić samochody, ponieważ skończyło im się paliwo. Inni uciekali z pojazdów, gdyż pożar zaczynał ich doganiać. W czasie akcji ratunkowej strażacy musieli spychać samochody z drogi, aby dostać się do linii ognia i uwięzionych osób.
‍

Pożar Tubbs miał miejsce w październiku 2017 roku. Był wówczas najbardziej niszczycielskim pożarem w historii Kalifornii, zginęły w nim 22 osoby i spłonęło ponad 5643 budynków na obszarze 149 km2. Całkowity koszt pożaru wyniósł 1,2 miliarda dolarów. Niecałe dwa lata po pożarze wielu mieszkańców odbudowało już swoje domy dzięki wypłaceniu odszkodowań z polis ubezpieczeniowych.

Ponieważ mieszkańcy odbudowują swoje domy bez wdrażania zabezpieczeń na ewentualność pożarów, koszty społeczności żyjących w tych strefach będą rosły. Wzrastać też będą wydatki na bezpieczeństwo pożarowe pochodzące z budżetów władz lokalnych. Składki ubezpieczeniowe również stają się coraz droższe. Wpływają na nie utracone dochody z działalności gospodarczej i spadająca wartość nieruchomości. Ponieważ globalne ocieplenie nadal nasila występowanie pożarów, podatność na pożary w Stanach Zjednoczonych będzie rosła tak długo, jak  deweloperzy będą mogli budować bez przepisów i regulacji ograniczających podatność na tego typu katastrofy na dzikich obszarach miejskich.

Pożary są naturalnie występującymi zjawiskami, pod wieloma względami są częścią ekosystemów lasów Kalifornijskich, ponieważ usuwają nadmiar materii z runa leśnego i martwe drewno. Globalne ocieplenie nasiliło jednak intensywność pożarów do tego stopnia, że niszczą one drzewa, które normalnie nie byłyby spalone przez tego typu pożary. 19 lipca 2014 roku w Parku Narodowym Yosemite wybuchł pożar spowodowany uderzeniem pioruna na łące w rejonie jeziora Star King. Spalił on duże połacie drzew, które w normalnych warunkach przetrwałyby tego typu ogień.

Susza wpłynęła również w znaczny sposób na istniejący problem niedoboru wody w dolinie kalifornijskiej. Ta, która trwała od grudnia 2011 roku do marca 2017 roku  była jedną z najbardziej intensywnych susz w historii Kalifornii, a okres pomiędzy 2011 a 2014 był najbardziej suchym okresem w historii Kalifornii.

W miarę wyczerpywania się warstw wodonośnych doliny i zapadania się ziemi, warstwy arszeniku są wysysane z podziemnych warstw gliny i przenikają do wód gruntowych, które wykorzystywane są jako źródła wody pitnej. Wraz z wprowadzeniem ustawy o zrównoważonym gospodarowaniu wodami gruntowymi, której celem jest ograniczenie dostępu do wody i zmniejszeniu negatywnego wpływu działalności rolniczej, znaczna część doliny zostanie wkrótce przekształcona w farmy wykorzystujące energię słoneczną. Ponieważ wielu mieszkańców regionu jest zależnych od pracy w sektorze rolnym, perspektywa intensyfikacji susz niszczących uprawy i miejsca pracy jest zniechęcająca.

Dolinę kalifornijską charakteryzują olbrzymie nierówności społeczne. Stopa bezrobocia sięga tu 9,2% a stopa ubóstwa dotyka nawet do 20% społeczeństwa. Sześć z dziesięciu miast USA mających najwyższą stopę bezrobocia jest położonych na terenie doliny, w rezultacie region ten ma znaczną populację ludzi bezdomnych. W samym mieście Fresno mieszka około 5 tysięcy bezdomnych osób. Mieszkają w samochodach, opuszczonych budynkach lub na ulicach w zaimprowizowanych schronach, namiotach lub na świeżym powietrzu. John, który pochodził z regionu Shasta, jak sam powiedział- wędrował tak długo, aż w końcu utknął we Fresno, gdzie śpi pod mostem. 

Ulica G jest największym obozowiskiem bezdomnych w Fresno. Obozowisko składa się z tymczasowych schronień wzniesionych przy ogrodzeniach oraz namiotów znajdujących się w pobliżu domu pomocy społecznej. W obozowiskach mieszkają głównie ludzie pochodzenia afrykańskiego i latynoskiego, głównie z Kalifornii. Dan the Lion, jeden z dobrze znanych mieszkańców ulicy G, jest emerytem pochodzącym z Torrence w LosAngeles. Mieszka na ulicy 5 lat. Inni mieszkańcy pochodzą nawet z Nowego Jorku, jak na przykład David, który przyjechał do Kalifornii, aby uniknąć mrozu. Ze względu na brutalną politykę miasta wobec problemu bezdomności, ulica G jest regularnie „przetrząsana”we wczesnych godzinach porannych przez grupy policyjnych patroli specjalnie wyznaczone do tych działań oraz przez miejski wydział sanitarny, który przy użyciu maszyn ciśnieniowych myje i dezynfekuje chodniki.

Środki pomocy państwowej dla bezdomnych mieszkańców Fresno są minimalne. Miasto boryka się z poważnym deficytem mieszkań socjalnych. Organizacje społeczne starają się zapewnić wsparcie w postaci schronienia, dostępu do programów rehabilitacyjnych i mieszkaniowych, banków żywności, jadłodajni. Organizacje prowadzone przez wolontariuszy, takie jak Poverello House przy ulicy F, serwują ponad 1200 posiłków dziennie dla bezdomnych.

Niektórzy z mieszkających na ulicach Fresna są tam z powodu uzależnienia od metamfetaminy, alkoholu lub z własnego wyboru. Głównym czynnikiem spychającym ludzi w bezdomność jest jednak wysoka cena czynszu w Kalifornii i brak tanich mieszkań. Oznacza to, że nawet ci, którzy mają nisko płatną pracę na pełnym etacie mogą skończyć na ulicy, jeżeli zdarzy się im nieprzewidziany wypadek lub choroba. Liczba bezdomnych w Kalifornii, jak i w innych częściach kraju będzie rosnąć, ponieważ pożary powodują, że coraz większa liczba ludzi traci dach nad głową, a własność prywatna ulega zniszczeniu.

Społeczność bezdomnych Fresna nie liczy wyłącznie na pomoc organizacji charytatywnych i na składki z ubezpieczenia społecznego, ludzie starają się wspierać siebie nawzajem. James-były kierowcą ciężarówki- stał się bezdomnym po utracie prawa jazdy z powodu uzależnienia od alkoholu. Wyjaśnił, że dzięki trzymaniu się razem, on i jego towarzysze mogę lepiej pracować i opiekować się sobą na wzajem. Grupa dzieli się żywnością i pieniędzmi oraz oferuje sobie wzajemną pomoc w kwestii zdrowia psychicznego. 

Jak wyjaśniła Maria, przyjaciółka Jamesa, doświadczenie życia na ulicy było znacznie bardziej niebezpieczne z perspektywy kobiet. Maria powiedziała, że w przypadku kobiet istnieje ciągłe ryzyko wykorzystywania seksualnego, a także przymuszenia do pracy seksualnej w zamian za narkotyki lub ochronę. „Dlatego w mieście takim jak Fresno, słyszy się tylko o bezdomnych kobietach, które znajdowane są w rowach martwe, a nie o mężczyznach”.

Fresno było i nadal jest domem dla migrantów klimatycznych, którzy w poszukiwaniu pracy przybyli do doliny w latach trzydziestych XX wieku, kiedy zostali wysiedleni (między innymi z Oklahomy) przez wielką suszę (Dust Bowl) i Wielki Kryzys (Great Depression). Pracując przy zbiorze bawełny na polach otaczających miasto, migranci określani jako „oklaki” (Okis) niezależnie od tego, skąd pochodzili, doświadczali ksenofobii, głodu i ubóstwa. Ponieważ ograniczenia w zużyciu wody zmniejszają tereny uprawne w dolinie, to aby uniknąć kalifornijskiej wersji wielkiej suszy z lat 30 tych, w dolinie muszą powstać alternatywne miejsca pracy w zrównoważonych branżach dla osób o niskich kwalifikacjach. Inną alternatywą jest zwiększone wsparcie społeczne przez rząd ,np. wprowadzenie bezwarunkowego dochodu podstawowego.

W Kalifornii może brakować wody, ale nie brakuje w niej na pewno słońca. Oblicza się, że pustynia Mojave na metr kwadratowy dziennie wytwarza od 6 do 7 kilowatogodzin wygenerowanych z promieniowania słonecznego, to dwukrotnie więcej promieniowania słonecznego niż w innych regionach Stanów Zjednoczonych. Taka obfitość energii słonecznej sprawia, że pustynia staje się coraz bardziej popularna wśród prywatnych deweloperów, którzy budują elektrownie słoneczne. Dzieje się tak, ponieważ Kalifornia stara się zmniejszyć ilość energii generowanej z paliw kopalnych.

Prywatny projekt Mojave Solar Project generuje 617 000 MWh energii rocznie, co wystarczy do zasilenia ponad 88 tysięcy gospodarstw domowych i zapobiega emisji ponad 430kiloton Co2. Wykorzystując energię słoneczną z pustyni, bateria wytwarza parę, która rozprężona przez generator turbin wytwarza energię elektryczną. Energia ta jest następnie sprzedawana firmie PG&E, która potem wprowadza ją w swoją sieć. Ciągła prywatyzacja produkcji energii odnawialnej w Kalifornii i monopolistyczny charakter branży elektroenergetycznej mogą jednak prowadzić do nacechowanego marnotrawstwem powielania infrastruktury. Prywatne firmy również nie wywierają nacisku na ulepszanie i modernizację wydajności istniejącej sieci energetycznej, ponieważ konkurencyjne firmy próbują obniżyć koszty utrzymania, zwiększając tym samym ryzyko pożarów w całym stanie.

Chociaż elektrownie słoneczne Mojave redukują emisję gazów cieplarnianych, nie pozostają bez wpływu na środowisko. Większość z elektrowni została zbudowana na wcześniej niezakłóconych krajobrazach pustynnych, co przyczynia się do niszczenia wielu zagrożonych gatunków flory pustynnej oraz zagraża wielu gatunkom fauny. Elektrownie słoneczne wykorzystują też do systemów chłodzenia znaczne ilości wody. W niektórych przypadkach wciąż ma nawet miejsce emisja gazów cieplarnianych przez technologię słoneczną, ponieważ czasem wykorzystuje się w niej paliwa kopalne. 

Trzy wieże elektrowni słonecznej Ivanpah są uzależnione od gazu ziemnego do wstępnego podgrzania kotłów w celu wytworzenia pary przed rozpoczęciem eksploatacji. W 2014 roku elektrownia wyemitowała 46 tysięcy ton metrycznych Co2, aby wytworzyć 219 GWh energii elektrycznej. Chociaż jej wydajność pod względem generowania energii w stosunku do ilości emisji wzrosła, to nadal emituje ona dwutlenek węgla. Wieże mają również destrukcyjny wpływ na dziką przyrodę pustyni Mojave, ponieważ duże liczby ptaków i nietoperzy spalają się w strumieniu słonecznym dochodzącym do 540°C wytwarzanym przez pole luster lub zderzając się z samymi lustrami.

Ponieważ wytwarzanie energii wiatrowej stanowi mniej wodochłonną i mniej inwazyjną alternatywę dla energii słonecznej, wiele terenów na pustyni Mojave zostało zarezerwowanych dla farm wiatrowych. Przełęcz Tehachapi z widokiem na pustynię jest już domem dla kilku różnych farm wiatrowych i była jednym z pierwszych miejsc w Stanach Zjednoczonych, gdzie ta technologia została zastosowana. Prywatny developer Alta jest trzecim co do wielkości światowym producentem energii z turbin naziemnych, produkuje 3,3 miliona megawatów/godzinę rocznie z 600 turbin wiatrowych, redukując emisję dwutlenku węgla o 5,2 miliona ton rocznie.

Jeśli nie zmniejszy się globalne zużycie energii i nie będzie się przeznaczać dawnych miejsc wydobycia paliw kopalnych na budowę wydajnych, znacjonalizowanych instalacji generujących energię ze źródeł odnawialnych, to będziemy nadal niszczyć cenne ekosystemy i zwiększać ryzyko ubóstwa energetycznego wśród tych, którzy najbardziej ucierpią na skutek zmiany klimatu.