Konflikt polityczny spotęgowała zintensyfikowana zmianą klimatu susza. Sfrustrowani i pozbawieni zajęcia mężczyźni z konkurujących ze sobą grup etnicznych zaczęli walczyć o kurczące się zasoby wody, żywności i o dostęp do urodzajnych pastwisk. W długofalowej perspektywie to głód, a nie sam konflikt spowodował przesiedlenie z Sudanu Południowego do sąsiednich krajów ponad
2 milionów ludzi, przy czym ponad połowa z nich znalazła schronienie w Ugandzie.

Po przejściu kontroli bezpieczeństwa konfiskowana jest wszelka broń i amunicja. Uchodźcy_czynie są monitorowani_e przez organy nadzoru. Ma to zapobiec wybuchom przemocy pomiędzy dwiema głównymi grupami etnicznymi sprzymierzonymi z walczącymi ze sobą stronami: Dinka, łączonymi z siłami rządowymi Salvy Kiir i plemieniem Nuer, które jest powiązane z SPLM-IO Rieka Machara. Wprowadzono również zabezpieczenia, aby odstraszyć tych, którzy chcą nadużywać systemu i rejestrują się wielokrotnie. Osoby, które próbują rejestrować się wielokrotnie nazywane są recyklerami. Recyklerzy czerpią zyski ze sprzedaży racji żywnościowych, artykułów pierwszej pomocy i kart żywieniowych. Jeśli zostaną złapani_e, spotka ich pobicie i deportacja.

Mimo że ośrodki przyjęć uchodźców_czyń i recepcje znajdują się na bezpiecznych terenach, uchodźcy_czynie nie mogą ich opuścić, dopóki nie zostaną zarejestrowani_e.Zaraz po rejestracji osoby te przenoszone są do osady dla uchodźców_czyń, w której będą mieszkać. W zagrodzonym drutem kolczastym obozie uchodźcy_czynie przebywają jedynie w momencie oczekiwania na rejestrację.Uganda słynie z tego, że nie stosuje ogrodzeń ani murów w obozach dla uchodźców_czyń.

Działki przeznaczane na gospodarstwa domowe mają po pięćdziesiąt metrów kwadratowych, znajdują się na terenie niezagospodarowanego buszu. Podzielone są na bloki, których granice wydzielone są przez wydeptane ścieżki oddalone od punktu wodnego w równych odległościach. Osoby wymagające pomocy otrzymają działkę z wybudowanym schronieniem i wykopaną latryną. Wszyscy inni muszą zbudować swoje własne schronienia.

Dla nowo przybyłych, m.in ______, wsparcie nowo powstałej społeczności było niezbędne. ______ stracił nogę, gdy został postrzelony przez siły rządowe, które napadły na jego wioskę w poszukiwaniu zapasów żywności.____ polega na pomocy sąsiadów, którzy przynoszą mu wodę, ponieważ nie może utrzymać równowagi, gdy ma pełny kanister. Chociaż nie jest w stanie podjąć się większości zadań, które wymagają podnoszenia ciężarów, pomaga w koszeniu trawy swojej sąsiadce, która niedawno przeszła operację wyrostka robaczkowego.

Po operacji zapalenia wyrostka robaczkowego, od lekarzy_rek bez granic _____ otrzymała surowe instrukcje, aby przez kolejne 3 tygodnie unikać ciężko strawnych pokarmów takich jak posho i fasola.Dostała również 20 000 jubli (6 dolarów)na zakup trzy tygodniowego zapasu ryżu. Czekając na rejestrację w ośrodku recepcyjnym Impevi, większość pieniędzy wydała na płyny, ponieważ nie mogła spożywać serwowanych tam posiłków. Podczas pobytu w szpitalu jej materac został skradziony i musiała spać na ziemi. Tym razem_____ otrzymywała pomoc od swoich sąsiadów. Joseph, przewodniczący Rady Pomocy Uchodźcom_czyniom w jej bloku, dawał jej dodatkowe porcje ryżu, aby uzupełnić jej racje żywnościowe.

Alokacja racji żywnościowych wygląda następująco: przedstawiciele_ki każdego gospodarstwa domowego ustawiają się w jednej z dziesięciu linii, z których każda odpowiada innej liczbie członków rodziny. Racje są przydzielane zbiorczo w grupach po 10 osób, które następnie rozdzielają każdy z produktów między siebie. Osoby z niepełnosprawnościami, chore lub dzieci bez opiekunów_ek ustawiają się w osobnej kolejce i otrzymują racje żywnościowe poza kolejką.

Odmowa racji żywnościowych z powodu zgubienia kartek żywieniowych lub błędów administracyjnych była największym czynnikiem powodującym, że wielu_e uchodźców_czyń ryzykowało powrotem do Południowego Sudanu i ponownym przyłączeniem się do konfliktu.

Rada do spraw uchodźców_czyń jest odpowiedzialna za powołanie osób odpowiedzialnych za nadzór nad gospodarką wodną i gospodarką rynkową. Rada powołuje też radę bezpieczeństwa odpowiedzialną za ochronę społeczności, zgłaszanie przestępstw oraz za decyzje, która agencja humanitarna będzie prowadzić interwencje, których dziennikarzy lub badaczy społeczność chce zaakceptować, jak również za przekazywanie do wyższych szczebli władzy obaw społeczności. Ponad to, Rada Uchodźców zajmuje się mediacją konfliktów między ludnością przyjmującą, a uchodźcami_czyniami. W tym przypadku ma miejsce spotkanie pomiędzy uchodźcami_czyniami, a ludnością przyjmującą w celu omówienia zasad dzierżawy działki, na której stoi kościół.

Spotkanie zakończyło się sukcesem. Właściciele_lki działki, na której wybudowano kościół przeznaczyli_ły ją do tymczasowego zarzadzania członkom społeczności uchodźczej, gdyż dzierżawią oni już inne grunty pod uprawę rolną. Ustalono, że kościół zostanie zwrócony społeczności przyjmującej po powrocie uchodźców_czyńdo Sudanu Południowego. Sukces porozumienia wynikał też częściowo z tego, że zarówno gospodarze, jak i uchodźcy_czynie należą do tej samej grupy etnicznej, tj.plemienia Madi. Plemię Madi zamieszkuje region Pageri w Sudanie Południowym oraz dystrykty Adjumani i Moyo w Ugandzie. Historycznie Sudan Południowy przyjął wielu uchodźców_czyńz Ugandy, szczególnie z regionów północnych, w czasie wojny domowej Armii Bożego Oporu w latach 80tych i 90tych.

Dzierżawa ziemi przez uchodźców_czynie była możliwa w osadzie Pagarinya dzięki dobrej komunikacji między uchodźcami_czyniami, a społecznością przyjmującą. Społeczności przyjmujące w dystryktach Adjumani i Moyo także były otwarte na dialog. Z kolei biedniejsze lokalne społeczności w dystrykcie Arua i Yumbe były mniej chętne do pomocy, napięcia spowodowały rywalizacją o zasoby, m.in.drewno opałowe i wodę. Region Zachodniego Nilu w północnej Ugandzie jest jednym z najbardziej zubożałych obszarów w całym kraju. Obszar ten jest też marginalizowany z powodów historycznych. Podczas wojny domowej większość mieszkańców_nek była prześladowana przez grupy rebeliantów oraz oddziały armii narodowej pod przywództwem Yoweri Museveni, obecnej autokratycznej głowy państwa.

Najbezpieczniejszy dostęp do wody pitnej jest bezpośrednio w punkcie poboru wody, gdzie napełnia się kanistry, a następnie przenosi się wodę z powrotem na swoją działkę. Punkty poboru wody zasilane są przez zbiorniki wodne, odwierty gruntowej wody pitnej oraz pompy zasilane energią słoneczną. Pompy wodne zawsze są oblegane, charakterystyczne są dla nich również długie kolejki kanistrów czekających na napełnienie. 

Według, przewodniczącego komitetu gospodarki wodnej bloku 5 w osadzie dla uchodźców Palorinya, przeciętna ilość wody wykorzystywanej do celów domowych przez 6-osobową rodzinę wynosiła jedenaście 20-litrowych kanistrów dziennie (220 litrów): 1 litr do gotowania, 4 litry do prania ubrań, 4 litry do kąpieli i 2 litry do picia. W dniu, w którym rodzina nie prała ubrań, zużywała tylko 7 kanistrów (140 litrów). W przypadku rolnictwa ilość ta różniła się znacznie w zależności od rodzaju uprawianych roślin. Według Christo, szefa rady drugiej strefy osady dla uchodźców_czyń Palorinya, grządka z bakłażanem o wymiarach 10x10 metrów wymaga od czterech do pięciu kanistrów wody dziennie w porze suchej (80-100 litrów).

Niedobory wody są często spowodowane opóźnieniem dostaw przez tankowce, gdy drogi zalewane są przez deszcze. Uchodźcy_czynie muszą wtedy udawać się do odległych punktów poboru wody, gdzie kolejki są jeszcze dłuższe, ponieważ mniejsza liczba punktów wodnych obsługuje większą liczbę gospodarstw domowych. Punkt wodny dla wioski piątej i jedenastej w strefie 2 osady dla uchodźców_czyń Bidi Bidi nie był uzupełniany przez 3 tygodnie, ponieważ droga prowadząca do wieży ciśnień stała się nieprzejezdna dla cystern. Kobiety z komitetu do spraw gospodarki wodnej wzięły na siebie sprawę naprawy drogi, przenosząc kamienie i łatając nimi dziury. 

Długie kolejki kanistrów tworzą się wcześnie rano, często na długo przed uruchomieniem pomp słonecznych i dostarczeniem wody do zbiornika. 400 gospodarstwach domowych zależnych jest od jednego punktu wodnego.

Zbudowanie permanentnego schronienia zajmuje około 5 miesięcy, mimo że jego budowa powinna zajmować zaledwie 3 dni.

Do zbudowania ścian chaty potrzebne są 52 słupy i 20 wiązek trawy używanej do jej zadaszenia. Pojedynczy słup lub wiązka trawy kosztują od 1000 do 4000 ugandyjskich szylingów (0,54-$1,07 dolarów). Budowa stałego domostwa w Bidi Bidi może kosztować nawet 288 tysięcy szylingów ugandyjskich (78 dolarów). Radni_e do spraw opieki nad uchodźcami_czyniami z obozu Bidi Bidi zasugerowali_ły, że lepszy dialog z ludnością przyjmująca oraz większe wsparcie materialne w kwestii zakupu materiałów budowlanych skróciłby czas oczekiwania na budowę i powstrzymałby uchodźców_czynie przed powrotem do Sudanu Południowego.

Po przygotowaniu schronienia, nowo przybyłe osoby zaczynają uprawiać swoją ziemię, aby uzupełniać racje żywnościowe i wygenerować dochód. Uchodźcy_czynie przygotowują się do pory suchej susząc na słońcu zapasy z okry, bakłażanu, dyni, liści fasoli, liści dyni, liści manioku oraz dzikich liści uzbieranych w buszu.

W Afryce Wschodniej pory suche i deszczowe stają się coraz bardziej rozregulowane. Zarówno miejscowi, jak i nowoprzybyli rolnicy stają w obliczu zwiększonego ryzyka związanego z bezpieczeństwem żywnościowym. Uprawy częściej ulegają zniszczeniu przez gwałtowane deszcze i susze, które pojawiają się w nieoczekiwanych momentach lub trwają dłużej niż wcześniej.

Gospodarstwo domowe Dawut składa się z 12 osób, na którego czele stoi Elisabeth, wdowa, która opiekuje się trzema starszymi osobami z chorobami przewlekłymi. Elisabeth opisała dwa największe wyzwania, przed którymi stanęła rodzina:po pierwsze, musieli sprzedawać racje żywnościowe, aby zapłacić za leki przeciwcukrzycowe, których brakowało w przychodni. Drugim wyzwaniem był brak możliwości oddzielenia osoby chorej na gruźlicą od innych członków rodziny w celu zmniejszenia ryzyka rozprzestrzeniania się choroby, ze względu na wspólne gotowania, mycie i korzystanie z urządzeń sanitarnych.

Zwiększona liczba uczniów i uczennic mocno nadwerężyła już i tak słabą infrastrukturę szkół. Dyrektor szkoły w Ituli musiał opóźnić rozpoczęcie roku szkolnego, ponieważ w dystrykcie Moyo nie było miejsca w jego szkole na odprowadzenie ścieków z toalet.